بازگشت به روال عادی پس از اختلال؛

آسیب‌پذیری‌های به‌روزنشده
بدون دسترسی به اینترنت، سیستم‌عامل‌ها، نرم‌افزارها و تجهیزات امنیتی قادر به دریافت Patchهای حیاتی نیستند. این امر باعث می‌شود سازمان در برابر حملات Zero-Day و اکسپلویت‌های جدید، کاملاً آسیب‌پذیر باشد. برای مثال:

• آسیب‌پذیری‌های Windows که Patch Tuesday مایکروسافت را دریافت نکرده‌اند.

• Ruleهای قدیمی IPS/IDS که تهدیدات جدید را شناسایی نمی‌کنند.

• آنتی‌ویروس‌هایی که Signatureهای جدید را دریافت نکرده‌اند و از شناسایی باج‌افزارهای جدید عاجز هستند.

خطر فعال‌سازی بدافزارهای پنهان
بدافزارهایی که پیش از اختلال اینترنت در شبکه داخلی نفوذ کرده‌اند، پس از بازگشت ارتباط، به سرعت با سرورهای Command & Control ارتباط برقرار می‌کنند و حملات خود را آغاز می‌کنند. این حملات می‌تواند شامل:

• رمزگذاری فایل‌ها توسط باج‌افزارها

• انتقال داده‌های حساس به خارج از سازمان

• دریافت دستورات اجرایی برای حذف لاگ‌ها و ردپاها باشد.

اختلال در عملکرد سیستم‌های امنیتی متمرکز

• SIEMها در زمان قطعی اینترنت نمی‌توانند لاگ‌های Cloud-Based را دریافت و تحلیل کنند.

• EDR/XDRها امکان اتصال به Threat Intelligence Cloud برای دریافت Indicators of Compromise جدید را ندارند.

• مدیریت مرکزی آنتی‌ویروس‌ها (مانند Symantec SEPM یا Trend Micro Apex Central) امکان آپدیت و گزارش‌گیری دقیق را از دست می‌دهند.

حملات فیشینگ و Social Engineering

به محض بازگشت اینترنت، حجم عظیمی از ایمیل‌های معلق تحویل داده می‌شود. مهاجمان با استفاده از این فرصت، لینک‌های آلوده یا ایمیل‌های فیشینگ ارسال می‌کنند تا کاربران ناآگاه را هدف قرار دهند

کاهش ضریب امنیت سایبری سازمان

به دلیل کاهش عملکرد سیستم‌های امنیتی و ضعف کنترل‌های داخلی، مهاجمان در چنین دوره‌هایی سطح حملات خود را افزایش می‌دهند. این موضوع به‌ویژه برای سازمان‌هایی که فاقد تیم SOC حرفه‌ای هستند، بسیار خطرناک است.